Պիտի ենթադրել, որ իրեն «հայ» կոչած ցեղախումբը «հնդեվրոպացիների» մեջ ամենազորեղներից է եղել, դարեր ձգվող կենսական դաժան պայքարից հաղթանակով է դուրս եկել և նվաճել իր նախահայրենիքում, իր սքանչելի հովիտներում ու նույնքան սքանչելի լեռներում մնալու իրավունքը:

Բնիկ գորիսեցիք կհիշեն կոշկակար Միրզային. Բակունցի հրապարակի ու նրա հուշարձանի դիմաց, գետի ափին մի կոշիկի նորոգման բուտկա ուներ՝ Բրիջիդ Բարդոյի, Ալեն Դելոնի, Սոֆի Լորենի, Վորոշիլովի, Բրեժնևի և այլ աստղերի նկարները պատին, ամենաաչքի ընկնող տեղն էլ Մասիս սարի ու Անդրանիկի մեծ նկարներն էին:

Հայերի տները մեծ են, մաքուր և ընդարձակ, հատակները պատած սև ու սպիտակ մարմարե սալիկներով, տներից շատերում կան ներքին բակեր` հրաշալի ծաղկանոցներով և արևին կայծկլտացող շատրվաններով:

Հավերժացրու փոքր ժողովուրդների միջև եղած վեճերը և կհավերժացնես քո քաղաքական միջամտությունը, ով մեծ տերություն:

Այն, ինչը կկարդաք շարունակության մեջ Քիանուի Ռիվզի մասին՝ քչերը գիտեն։ Օրինակ, որ նրան 3 տարեկանում լքել է հայրը և նա մեծացել է երեք տարբեր խորթ հայրերի հետ:

Երբ բոլորը սիրեն հայրենիքը, հասկանան նրա արժեքը, պատրաստ լինեն ինքնազոհաբերության, այդ ժամ թե՛ իշխանությունը և թե՛ ընդդիմությունը կռիվ կտան հանուն հայրենիքի և ոչ հանուն աթոռի:

Հիշեցի, որ սեպտեմբերի վերջերին ընդդիմությունը մարդկանց դրդում էր, որ փողոցներ փակեն։ Ու խնդալուն էն էր, որ դրդրում էր, բայց էդ փողոց փակելու իմաստը չէր բացատրում։ Ու էդպես էլ մնաց անհայտ՝ փողոցները փակում էիք, որ ի՞նչ լինի։ Որ Արցախը չհանձնվի՞ Ադրբեջանին։ Բայց ո՞նց։

Երբ երեխա էի, ամեն գիշեր քնում էի ՄՈՐՍ կողքին և երազանքներս պատմում նրան: Օրինակ, երազում էի, որ նա ինձ խաղալիք գնի: «Կգնեմ, բայց մեկ պայմանով, որ դու հիմա քնես»,- ասում էր ՄԱՅՐՍ։ Կամ ուզում էի գնալ աշխարհի ամենամեծ զվարճանքների այգին:

Օրերս «Կիսաբաց լուսամուտների» հյուրը տեղահանված արցախցիների ընտանիքն էր:

Պատի պոկովի օրացույցն իսկական 365-էջանոց փոքր հանրագիտարան էր, որի մեջ հոդվածները դասավորված էին ոչ թե այբբենական կարգով, այլ՝ ամսաթվերով։ Նոր օրացույցն առնում էինք Նոր տարվա կողմերը, երբ դեռ պատից կախած էր լինում հինը՝ բարակած, վերևի մասում՝ պատռված թերթերի անհավասար մնացորդներով։ Առնում էինք ու պահարանի խորքերում պաշարած պնդուկ-պոպոքի, նարնջի ու մանդարինի հետ դառնում էր Նոր տարվա տոնական տրամադրության առաջին ծիծեռնակներից մեկը։ Նոր օրացույցից միշտ Նոր տարվա շունչ էր գալիս։ Մեջը սպասում կար, խորհրդավորություն, մի ամբողջ տարվա դեպքեր, որ դեռ չեն պատահել, բայց պատահելու են։